فقط کافیه یک پنجره رو باز کنی
اونوقت پرنده ی اسیر تو خونه
پر میکشه و اوج میگیره.
سقف کوتاه جایی برای اوج و پرواز نیست؛
آسمان می طلبد و هوای تازه.

تمام بچه ها حق دارند از آموزش بهره مند بشن
وقتی آسیب تمام زوایای زندگی یک کودک رو میگیره
و
زمانی که سیستم آموزشی، حق کودک را به خاطر نداشتن برگه ی هویتی نادیده میگیره
اونوقته که
آسیب پذیری دو صد چندان میشه.
.
.
.
.
.
اگه حمایت نباشه سقف کوتاه و پر بسته، استعداد و حتی شور زندگی رو از کودک میگیره.
پنجره هارو باز کنیم تا پرنده های کوچیکمون پر باز کنن و پروازکنن.
قصه ی خونه ی بچه ها ی «موسسه کودکان سرزمین من» رو همتون می دونید.
قصه ی خونه ی ۱۱کودک از کودکان ایران زمین.
قصه ی تنهایی و بی کسی ورها شدگی در دوران کودکی.
قصه ی، شب های وحشت و اضطراب.
قصه ی، گرسنگی و خشونت و تجاوز.
قصه ی، حسرت عروسک
دلتنگی برای یک ماشین، دوچرخه.
قصه ی محرومیت از لذت و نشاط بچگی.
قصه ی، بی مادری و بی پدری.

قصه ی، زندگی ۱۱کودک که با مشقت ودشواری تمام، دست های رها شده شان را محکم گرفتیم تا امنیت را، آرامش را، لبخند را، مادر دوباره را و خانواده را تجربه کنند.
قصه ی کودکان این خانه ،
قصه ی کودک کار این دیاره.
قصه ی، خشت، گودال، آهن و ساختمان.
قصه ی، چهارراه و التماس و حسرت.
قصه ی، زباله و نان کپک زده .
قصه ی، اعتیاد کودک.
خماری و درد.
قصه ی، دلتنگی مادر نداشته،
پدر ، رفته تا دور تا ابد.
قصه ی ما…………..
مسولیت بسیار و مشکلات متعدد.
تهدید مدام و پی در پی سازمان ها.
فشار برای پایان آرامش ، تازه ایجاد شده.
اجاره خانه
غذا
دارو
پوشاک.
بی شناسنامگی بچه‌ها.
خانه نشینی.
درس در خانه، معلم در خانه.
محرومیت از حق تحصیل.
جدا بودن از همسالان.
ما و بچه ها و پنجره های بسته و فریاد مانده در گلو.
قصه ی عشق به میهن
به کودکانش
به انسانیت.
قصه ی، آمدن شما
نور.
حرکت.
قصه ی پیوستن تان
رود،
خروش،
دریا.
قصه ی سپری شدن روزهای کودکی،
روزهای نوجوانی،
غرور، جنبش، تکاپو.
قصه ی تلاش ما برای حضورشان در مدرسه.
قصه ی روزهای فوتبال، امتحان، آش نذری.
قصه ی بالندگی ۱۱کودک از فرزندان ایران زمین.
قصه ی حمایت تان از بچه ها.
برنج و میوه و پول و پوشاک.
عشق ترتیب دادن میهمانی برای بچه ها.
غذا درست کردن دوشنبه های پر هیجان .
قصه ی نیاز ما به بودنتان.
قصه ی، بودن همیشگی تان.
قصه ی، حمایت از کودکان سرزمین من.